Diepe zucht

 Zeldzaam en dus eenzaam is ze, mijn eenzaamheid. Maar mijn lichaam vullend met donkere wolken wanneer ze me gevonden heeft. En dan blijkt ze telkens ook nog het piekerknopje gevonden te hebben. 

Wat zou ik nu toch graag kunnen huilen. Het terug aangeleerd krijgen om te huilen wanneer ik daar nood aan heb.
Ik lig op mijn buik in mijn bed en staar een beetje voor me uit. Vandaag is zo'n dag waar ik me niet begrepen voel en dus oprecht alleen.
Lizzy, mijn katje, ziet het vonkje zonlicht dat via mijn gsmschermpje op de muur weerkaatst. Ik lach luidop, want ze geraakt zo geobsedeerd dat ze alles omver loopt, inclusief mij. 
Ik voel me vaak een heks. Je weet wel, zo'n goeie. Duizend kruidenpotjes en brouwseltjes en een zwarte kat die haar magische compagnon door en door kent. Ingespeeld op elkaars geest tot in de puntjes. 

Ik ben intriest. Ik durfde sinds lang terug connectie leggen, veiligheid toelaten en dat ook verwoorden, maar kreeg plots koude wind terug.
Ongetwijfeld door het eigen verhaal van de ander. Ik veroordeel het niet en laat alles bestaan zoals het voorbestemd is, maar heb wel verdriet.
Ik ben onrustig, want naast de voorzichtig toegelaten connectie van toen, zet ik het allerdiepste van mijn hart nu ook open voor een wondermooie ziel en wacht het kleine meisje in mij terwijl de over de jaren heen ontwikkelde angst de kans krijgt om mijn hoofd vol te proppen met grijze onzin-piekers.
Hoe mijn veranderde visie op het woord "relatie" me zal isoleren. Hoe ik de enige ben op de wereld die de dingen zo ervaart nu, hoe ik die diepe veiligheid en dus die gewortelde rust nooit ga kunnen bereiken. 

Lizzy valt uit het bed. Ze miste haar sprong richting het lichtje en zit nu een meter lager. Ze sleurt me terug naar het nu en laat me opnieuw in de lach schieten. Oprecht geluk voel ik rond haar. Zorgeloosheid en zelfs wederzijdse zorg.
Ik kus haar op haar snoet. Dankbaar, zoals altijd. Ik kijk naar het lichtje op de muur, de weerkaatste zon. Ik beeld me in hoe diezelfde zon op de muur van mijn tiny house valt. Het kleine huisje op wielen die al gebouwd is in mijn dromen en tussen de bomen staat. Met een kampvuurplaats buiten, naast de buitenkeuken en buitendouche, zwemvijver, en in volle rust, volle vrede, volle veiligheid.
Duizend procent mezelf kunnen zijn, hetgeen waar mijn ziel zo intens naar verlangt. 

Tijd om even te mokken, en dan opnieuw te vertrouwen op mezelf en de weg die ik afleg.

't Komt wel goed. En voor nu mag ik vooral niet vergeten om ook nog gewoon te leven. 

"Tijd om eerlijk te zijn tegen jezelf."

 Zegt ze. 

Ik huil niet veel in therapie. Weinig nog in het dagelijkse leven. Doorheen uitdagende relaties ben ik dat afgeleerd.
En geloof het of niet, in therapie leer ik het weer aan.
Maar nu huil ik. Het is intens confronterend, wat ze zegt. Ze wijst me liefdevol op dingen die ik ontken, ontloop, niet onder ogen kom. Ik schrik van haar hardheid. Maar de zachtheid in haar stem schijnt het licht op de liefde die dit alles onderbouwt. Haar woorden komen binnen en passeren het omvormertje in mijn hoofd: "Je bent hypocriet, je patronen komen voort uit gemakzucht en je verstopt je alleen maar." 

Ik deel die gedachten met haar en ze nuanceert ze met al evenveel liefde. Ik voel me klein, voel diep verdriet en angst, schaamte. Want ik weet dat ik alles ga moeten omgooien wanneer ik de deur van de praktijk achter me dichttrek als ik écht wil evolueren en vooruit wil. Ik die bezig ben met de ander, en zo mijn eigen dikke schelp in stand hou. Tijd om de boel te strippen, met een grote, zware hamer stukken uit de schelp te slaan. mijn angsten recht in de ogen te kijken en erdoor te gaan, er niet omheen. En shit zeg, wat een diep dal lijkt me dat. Mijn ademhaling versnelt en mijn vuisten spannen zich op. Dit is de reden waarom ik hier ben. Dit is mijn doel hier. Leren. 

Ik kijk mijn angst voor verlies en eenzaamheid in de ogen door even afstand te nemen van iemand heel dierbaar, omdat ik voel dat het nu niets voor me kan doen, ik zo de focus écht op mijn pad moet terugtrekken, en het me anders niet lukt. Hoe bang het me ook maakt, ik doe het toch.

Ik doe mijn mentale gezondheid en waarde eer aan door nee te zeggen wanneer ik dat wil tegen mensen die iets van me vragen, hoe intens soms ook. Door eerlijk te zijn over mijn draagkracht en of ik al dan niet ruimte heb voor meer.
De angst voor veroordeling verwelkom ik hierbij ook, en kijk ik in de ogen. Hoe bang het me ook maakt, ik doe het toch. 

Ik respecteer mijn dierbare energie door minder moeite te doen om dingen uit te leggen of te verantwoorden. Ik kies er hiervoor om de angst om misbegrepen te worden of de ontvanger te zijn van kwade reacties, te omarmen. Hoe bang het me ook maakt, ik doe het toch.

Ik zeg niet alleen dat ik mezelf graag zie, maar zet mijn woorden nu ook om in actie door mijn eetpatroon om te gooien en mijn lichaam en geest te voeden met alles wat me weer tot leven brengt. Me bij elke al-dan-niet-hap af te vragen: zorg ik hierdoor voor het lichaam die zo goed voor mij zorgt? Is dit wel eerlijk tegenover mijn lichaam? Hoe bang het me ook maakt, ik doe het toch.

Ik erken mijn ziel door terug meer fysieke ruimte in te nemen. Mijn huisje op orde zetten, omdat ik het verdien om proper en geordend te leven, en ik het aan mezelf verschuldigd ben. Mijn eigen gewoontes terug aannemen, ook al lopen ze niet meer gelijk met anderen in dit huis. Hoe bang het me ook maakt, ik doe het toch.

Ik toon mijn respect naar mijn geest toe, door niet alleen maar te zeggen dat ik rust wil, maar ze te nemen. Ik ga meer naar buiten, meer wandelen, muziek luisteren die ik echt goed vind, blote voetjes op de aarde, in de zee, zonsondergangen najagen, meer mediteren, lezen, meer slapen, geen werkweken meer zonder weekends, hoe druk het ook mag zijn. Hoe bang het me ook maakt, ik doe het toch.

Ik bedank mijn dierbaren, mijn geest, lichaam en ziel door de controle los te leren laten. Mijn wil om andere mensen te laten groeien, evolueren, veranderen is niet de mijne om te hebben, dus ik geef het terug. Met liefde, zorg, en excuses.
En hierbij kies ik ervoor om zacht te zijn voor mezelf, want ik weet dat ook dat met vallen en opstaan zal zijn. Hoe bang het me ook maakt, ik doe het toch.

Ik zucht. Diep. Want naast het verkregen inzicht, kreeg ik van het leven ook net een boel uitdagingen. Dus ik kijk naar het leven, net zoals ik naar mijn angsten kijk, zucht, en glimlach vermoeid. Want dit is de reden waarom ik hier ben. Om te leren, dankbaar te zijn, en vooral van mijn leven te genieten zoals het altijd al was voorbestemd. 

(©Natalie Ruka)

Voor het eerst doet het een beetje pijn

 "Voor de mama die je graag wil zijn of niet geworden bent,..." 

De eerste zin van een zoveelste gedicht op mijn facebookfeed. Jeetje, op mijn nuchtere maag. 
Duizend foto's van kleine kinderhandjes, viergeslachten, moederdagbijeenkomsten en odes. 

Voor het eerst doet het een beetje pijn. Het niet mama zijn. Werd het iets meer dan enkel verlangen. 
Een tikje kinderlijke jaloezie is er altijd wel geweest. In mijn hart ben ik al lang mama. 
Daar knutselde ik al met mijn kindje, maakte ik pure portretten, dansten we met blote voeten in het bos samen.
Ik maakte al duizend keer eten, stond 's nachts op om de nachtmerries weg te knuffelen en over het neusje te strelen, te zingen, heel stilletjes.
In mijn hart babbelde ik al mee met andere mama's over dat het toch verdikke wel pittig is soms, maar toch ook zo rijk. In mijn hart had ik de discriminatie onder de duim. Niemand kan daar nog zeggen dat ik "niet écht weet hoe ik moet opvoeden omdat ik ze niet voelde schoppen in mijn buik. Dat ik me niet kan inbeelden hoe zwaar het is. Dat ik niet moet romantiseren." 
Ja, in mijn hart ben ik al zo lang mama. 


Pagina honderd. Yes, ik ben trots op mezelf! De online cursus rond kinderfotografie is nog niet af, maar ik kom in de buurt. Ik lijk wel duizend tips te hebben, tweeduizend oefeningen, drieduizend inzichten. 
Ik mag dan wel een hele weg afleggen in mijn leven, van twee dingen ben ik heel zelfzeker. Mijn fotografie, en mijn capaciteiten als opvoeder. Het combineren van die twee in mijn job vervult een groot deel van mijn essentie. Maar vandaag? Tja, vandaag doet het een beetje pijn. 


Zou het daar op een wolk zitten kijken naar mij? Wachtend tot papa er ook is? Is mijn pad zo uitgeschreven dat ik het alleen ga doen? Wat als er geen nestje op mij wacht? Nooit niet? 
Naast de kinderlijke jaloezie hou ik ook het handje vast van de kinderlijke fantasie. Dan kijk ik naar boven, naar de wolken, en hoop ik dat het naar me zwaait. Mijn kindje. Dat het op zijn of haar buik ligt, voetjes in de lucht, kin in de handjes en met een grote glimlach. Klaar voor onze ontmoeting. Wetende wat ik nu nog niet weet. 

In mijn hart ben ik mama, en voor het eerst doet het echt een beetje pijn. 

(©LovettaReyesCairoArt op Etsy)

Alsof ze nooit is weggeweest.

 Ik ga naar youtube en zoek het filmpje waar ik altijd naar zoek, en begin moedig maar traag aan mijn fotowerk. 
Lage frequentiegolven die mijn brein rustig zouden moeten maken. Ik lach een beetje.
Het is iets wat ik hiervoor ook al deed, maar wat ik nu link met de praktijk in Brugge. 
De praktijk waar twee mensen me erdoor zouden moeten helpen. Die mij er waarschijnlijk ook wel zullen door leiden. Maar nu? nu is er alleen maar paniek. Dikke paniek.
De drang om het boeltje stil te leggen, alles weer in een doosje te stoppen en het in mijn bestofte dossierkast achter in mijn hoofd te proppen. Weg.

Mijn jarenlange spierproblemen blijken, voor zover ik het kan snappen toch, psychosomatisch te zijn. Een reactie op alles wat ik ervaren heb, en nu ervaar.
Ik die het letterlijk vasthou. 
Hij stelt me voor om eens naar zijn collega te gaan, hierboven. En zo wordt een samenwerking in gang gezet, wij drie. Wekelijks naar die, nu nog voor mij enge, praktijk in Brugge.
En hoewel hij dat al deed en dat voor mij al vrij intens was met momenten, ging ook zij recht naar de kern. Mijn kern. Mijn kern die nu al een aantal weken open ligt. De kern waar niemand ooit aan mocht komen, in heel mijn leven niet. De kern die zo broos is dat als je ernaar blaast, ze als een witte wensbloem uit elkaar zweeft.

Twee jaar geleden besloot ik mijn angst, depressie, en alles wat daaraan vast hing in een beter verteerbaar beeld te gieten. Mijn wolf.
Onzijdig. Niet mannelijk, niet vrouwelijk. Maar wel een wolf. Soms de gestalte van een echte, soms de gestalte van een heelal.
De ziel van een zwart gat. 
Soms was het tegen mij, en soms stond het naast mij, achter mij, grollend naar hetgeen die mij op dat moment bedreigde.
Ik had het een hele tijd bij mij. De gestalte van een gewone, echte, rustige wolf. Deel van mij, mijn compagnon.
Maar man, wat grolt het nu. Wat is het groot. Wat is het eng. Maar het staat achter mij. Ik klein, de wolf groot. 

Mijn week hing tot nu toe samen met volgens wat ik erover gelezen had: angstaanvallen, hartkloppingen en conversieblokkades. Ik kroop er om 19u in om om 23u30 een rusteloze slaap in gezogen te worden en nog vermoeider wakker te worden de volgende ochtend, kwaad op mijn wekker die maar bleef kwaken dat de maatschappij niet zou wachten op mij. Sinds zondagavond duw ik B. weg. De persoon die mij tot nu toe net zo dicht heeft bijgestaan, het geduld van een engel had.
En toch leek ik zelfs hem niet meer te kunnen toelaten. Ik kon het plots niet meer kanaliseren, en werd ineens heel klein, heel alleen, en heel onrustig. Daar was ze, hij, het. Mijn wolf. 





Ik leg mijn handen op de wangen van het kind die mij van beneden met grote ogen aankijkt. Blij om mij te zien. Blij dat ze naar Stekelbees mag komen. De opvang waar ik werk. Ze vertelt honderduit over haar dag op school en over wat ze allemaal wil doen nu ik er ben. Ik glimlach oprecht en geniet van zij die haar gezicht tegen mijn buik duwt. Ik verleg mijn handen naar haar hoofd en druk haar tegen mij aan. De verbinding die haar zonder woorden vertelt dat ik haar bescherm en dat ze veilig is bij mij. Ik wil haar huilend vertellen hoe belangrijk dat op dit moment voor mij is. Haar onschuld, haar onbezorgdheid, haar vertrouwen in mij. Haar oprecht, onbezoedeld vertrouwen in mij. 
Op dit moment houden de kinderen in Stekelbees mij recht. Bij hen hoef ik niet bang te zijn voor de volgende ontmoeting. Daar breek ik niet. Daar is het doosje waar mijn broze kern in zit veilig en gesloten. Daar maak ik mezelf wie ik voor iedereen wil zijn. Zonder dat er vragen worden gesteld. Zonder dat ik confronterende gedachten door moet. Daar hang ik onder verf, knuffel ik, lees ik verhalen voor en geniet ik van de groei van anderen. Daar moet ik zelf even niet groeien. 

Ik haat hoeveel ik het woord "angst" en "bang" gebruik, hier en nu. Maar weet je, het is wat het is. Ik ben even heel bang. Bang dat iets kapot is, en dat het niet hersteld zal worden. Bang dat het gebrokene alleen nog maar meer zal breken. Maar ik kan niet meer doen dan afwachten en zien waar dit verhaal me brengt. Ik denk dat ik erdoor moet. 

Misschien moet ik nu maar even kind zijn, en dat kind vooral kind laten zijn. En misschien moet de volwassen ik maar even op de zijlijn gaan zitten, en vertrouwen op het feit dat dit moet om dat kind te laten groeien. Ik hoop dat ze zich snel veilig gaat voelen. Want ik wil hier even vertellen, in dit hoekje van het internet, dat het even heel erg zwaar is. Voor mijn kind en ik. 

(Artiest: Roiuky)