"Dus..." zegt ze.
"Leggen we nog een afspraak vast of geef je mij een belletje mocht het nodig zijn?"
Ik glimlach en kijk haar een beetje voorzichtig aan.
"Denk je dat ik nog therapie nodig heb?" vraag ik vlakaf.
"Je kunt altijd verder gaan met therapie. Je kunt altijd blijven groeien en leren, dingen uitzoeken."
De onderbouw van haar uitspraak is bijna casual. En op dat moment komt de bevestiging. Alsof ik aan het afstuderen ben.
Weken hiervoor zat ik te dagdromen en evalueerde ik mijn traject, mijn weg, wat ik voelde. En ik kreeg een beeld van helende wondes voor ogen. Zachter wordende littekens. Schrammen die van donkerrood naar zachtroze gingen.
Hier vandaag, bij de eerste therapeut (en ik heb er een zak gehad) die diep durfde gaan, mijn weerstand niet uit de weg ging maar mijn hand had genomen en me geleerd had hoe ik bij de wortels kon geraken en mijn angsten écht in de ogen kon kijken, kreeg ik de bevestiging dat de wondes die zeventien jaar lang mijn leven hadden gedicteerd, dicht aan het groeien waren.
Voor het eerst in zeventien jaar, ervaar ik verandering rond mijn kern, ervaar ik wat genezing echt betekent.
De flashbacks en nachtmerries zijn er nog, maar ik kan ermee om.
Soms stel ik nog bepaalde gedragingen uit angst, maar ze zijn niet meer vergiftigd.
Ik zoek geen schadelijke situaties meer op, en als ik door krijg dat ik me in eentje bevind, ontwikkelde ik de kracht om dat los te laten en terug te vallen op het groeiende vertrouwen in mezelf.
Ik leerde grenzen aanvoelen en oprecht luisteren naar de signalen die mijn lichaam me geeft. Zelfs de kleintjes.
Ik leerde wat toxische relaties met mijn brein en lichaam hadden gedaan, en hoe ik daaruit kon groeien in plaats van daaraan willen vasthouden.
Huilen vind ik nog eng, net als het tonen van mijn authentiek zelf. Maar de basis is er, en ook aan dat boompje groeien steeds meer takjes en blaadjes.
Ik geraak nog getriggerd, en die triggers zullen waarschijnlijk deel blijven van mijn leven. Maar ik leerde hun taal spreken. Ik leerde mezelf daarin valideren en reguleren.
Fouten maken vind ik nog ontzettend moeilijk. Maar ondertussen kan ik die angst omzetten naar dankbaarheid voor het leiden naar het pad die voor mij bedoeld is.
Ik kreeg opnieuw toegang tot het kleine meisje die aan haar vijf jaar stopte met groeien en zich noodgedwongen verscholen had gehouden al die jaren. En ik kon contact leggen met dat kleine ikje.
Ik leerde om met liefde te kijken naar mensen die schade hadden aangericht, naar mensen die me niet begrijpen of naar mensen die me veroordelen. Want ook dat zijn in veel gevallen hun uiting van kwetsuur of angst.
Allemaal boompjes die geplant zijn in mijn bos. Allemaal hebben ze nog dunne stammetjes en hebben ze veel liefde, voeding en aandacht nodig. Maar de boompjes zijn geplant en het zonneke begint te schijnen. Ik ben blij met mijn bos. Dankbaar voor mijn tribe. En sinds enkele weken begin ik plezier te vinden in die zorg, begint mijn passie voor mijn job erin verweven te geraken, en wordt alles kalmer. Rustiger. Vrediger.
Stilletjes komt ze piepen, dat kleine ikje. Ik kan niet wachten om haar hand te mogen vastnemen en haar opnieuw te leren kennen.
