Zegt ze.
Ik huil niet veel in therapie. Weinig nog in het dagelijkse leven. Doorheen uitdagende relaties ben ik dat afgeleerd.
En geloof het of niet, in therapie leer ik het weer aan.
Maar nu huil ik. Het is intens confronterend, wat ze zegt. Ze wijst me liefdevol op dingen die ik ontken, ontloop, niet onder ogen kom. Ik schrik van haar hardheid. Maar de zachtheid in haar stem schijnt het licht op de liefde die dit alles onderbouwt. Haar woorden komen binnen en passeren het omvormertje in mijn hoofd: "Je bent hypocriet, je patronen komen voort uit gemakzucht en je verstopt je alleen maar."
Ik deel die gedachten met haar en ze nuanceert ze met al evenveel liefde. Ik voel me klein, voel diep verdriet en angst, schaamte. Want ik weet dat ik alles ga moeten omgooien wanneer ik de deur van de praktijk achter me dichttrek als ik écht wil evolueren en vooruit wil. Ik die bezig ben met de ander, en zo mijn eigen dikke schelp in stand hou. Tijd om de boel te strippen, met een grote, zware hamer stukken uit de schelp te slaan. mijn angsten recht in de ogen te kijken en erdoor te gaan, er niet omheen. En shit zeg, wat een diep dal lijkt me dat. Mijn ademhaling versnelt en mijn vuisten spannen zich op. Dit is de reden waarom ik hier ben. Dit is mijn doel hier. Leren.
Ik kijk mijn angst voor verlies en eenzaamheid in de ogen door even afstand te nemen van iemand heel dierbaar, omdat ik voel dat het nu niets voor me kan doen, ik zo de focus écht op mijn pad moet terugtrekken, en het me anders niet lukt. Hoe bang het me ook maakt, ik doe het toch.
Ik doe mijn mentale gezondheid en waarde eer aan door nee te zeggen wanneer ik dat wil tegen mensen die iets van me vragen, hoe intens soms ook. Door eerlijk te zijn over mijn draagkracht en of ik al dan niet ruimte heb voor meer.
De angst voor veroordeling verwelkom ik hierbij ook, en kijk ik in de ogen. Hoe bang het me ook maakt, ik doe het toch.
Ik respecteer mijn dierbare energie door minder moeite te doen om dingen uit te leggen of te verantwoorden. Ik kies er hiervoor om de angst om misbegrepen te worden of de ontvanger te zijn van kwade reacties, te omarmen. Hoe bang het me ook maakt, ik doe het toch.
Ik zeg niet alleen dat ik mezelf graag zie, maar zet mijn woorden nu ook om in actie door mijn eetpatroon om te gooien en mijn lichaam en geest te voeden met alles wat me weer tot leven brengt. Me bij elke al-dan-niet-hap af te vragen: zorg ik hierdoor voor het lichaam die zo goed voor mij zorgt? Is dit wel eerlijk tegenover mijn lichaam? Hoe bang het me ook maakt, ik doe het toch.
Ik erken mijn ziel door terug meer fysieke ruimte in te nemen. Mijn huisje op orde zetten, omdat ik het verdien om proper en geordend te leven, en ik het aan mezelf verschuldigd ben. Mijn eigen gewoontes terug aannemen, ook al lopen ze niet meer gelijk met anderen in dit huis. Hoe bang het me ook maakt, ik doe het toch.
Ik toon mijn respect naar mijn geest toe, door niet alleen maar te zeggen dat ik rust wil, maar ze te nemen. Ik ga meer naar buiten, meer wandelen, muziek luisteren die ik echt goed vind, blote voetjes op de aarde, in de zee, zonsondergangen najagen, meer mediteren, lezen, meer slapen, geen werkweken meer zonder weekends, hoe druk het ook mag zijn. Hoe bang het me ook maakt, ik doe het toch.
Ik bedank mijn dierbaren, mijn geest, lichaam en ziel door de controle los te leren laten. Mijn wil om andere mensen te laten groeien, evolueren, veranderen is niet de mijne om te hebben, dus ik geef het terug. Met liefde, zorg, en excuses.
En hierbij kies ik ervoor om zacht te zijn voor mezelf, want ik weet dat ook dat met vallen en opstaan zal zijn. Hoe bang het me ook maakt, ik doe het toch.
Ik zucht. Diep. Want naast het verkregen inzicht, kreeg ik van het leven ook net een boel uitdagingen. Dus ik kijk naar het leven, net zoals ik naar mijn angsten kijk, zucht, en glimlach vermoeid. Want dit is de reden waarom ik hier ben. Om te leren, dankbaar te zijn, en vooral van mijn leven te genieten zoals het altijd al was voorbestemd.
