Mijn ogen zijn vermoeid van het computerscherm.
Ik ben moe, maar mijn mentale energie zit goed.
Ik denk aan deze morgen. Aan M. Ik hoor het mezelf nog zeggen:
"Wij zitten zo hard op dezelfde frequentie. Oh, het doet me zo goed om mensen als jij rond me te hebben."
"Zot he..." zegt ze.
"De rest kan de boom in."
Er zit nog kwaadheid in die zin, maar tegenwoordig ook vooral kracht en evenwicht. En daar bedank ik die kwaadheid voor.
Ik vertelde haar het verhaal van de afgelopen tien maanden. All of it. Hoe ik me gevoeld heb, hoe hard ik gevochten had om vanalles en nog wat in stand te houden en op te vangen, de angstaanvallen die ermee gepaard gingen, de zelftwijfels, de zorgen, de nieuwe aanpakken, de therapiesessies,... En man, wat deed het deugd om niet te moeten afwegen.
"Mijn standaard ligt zo anders nu." zeg ik. "En 90% van mijn omgeving is daardoor weggevallen."
Ze knikt. Herkent haar eigen verhaal in dat van mij.
"Ik ben er niet triest om. Niet meer. Dat eenzame en pijnlijke rouwproces maakte ik maanden geleden door."
Er beweegt vanalles op mijn computerscherm. Mijn muis zwiert van hier naar daar om foto's te verslepen, templates te maken, teksten te schrijven en concepten uit te werken.
Ik herhaal ons gesprek verder in mijn hoofd.
"Je zou denken dat het nog zwaarder zou wegen nu, en dat was ook zo hé, in het begin, maar..."
"- Bevrijdend hé." Ze maakte mijn zin af. Ik zuchtte, blij dat ze me begreep. Zo blij dat wij samen keihard werkten aan onszelf en wie we zijn.
"Échte ruimte voor nieuw." Glimlach ik. "Voor mensen en omgevingen die in lijn zijn met wie ík ben."
Ik vertelde hoe alles in één keer afgebrokkeld was op een paar maanden tijd. Relaties, vriendschappen en werk. Want mijn ogen werden op alle vlakken tegelijk plots geopend. Er ging een lampje branden. Ik kon niet zijn wie ik écht was zonder gevolgen. Ik vroeg op een cruciaal moment om diepe hulp, diepe verbinding, diepe eenheid, en ik werd op mezelf toegewezen. Hetgeen waar ze van zeiden dat ik ze moest vertrouwen. Hetgeen waarvoor ik zo, zo hard gewerkt had om te proberen vertrouwen. En dat was mijn kantelpunt geweest. Dus ik liet het brokkelen, ik liet het instorten. Ik keek toe en dacht aan een quote uit Outlander, een Netflixserie die mijn virtuele safespace werd: "For now, all you gotta do is breathe." Dus ik begon daarnaar te leven.
Ik liet los en koos voor mijn authenticiteit. Doodeng was het, is het. Maar wat is de groei exponentieel geweest tot nu toe.
Ik stop even met werken en voel een golf van gemis. Soms is ze daar nog, die eenzaamheid, die gekwetstheid, die kwaadheid.
Ik vertel mezelf dat er niets moet gebroken worden. Dat maakte ik voor mezelf ook meteen uit nadat het bewustzijn me getroffen had.
Ik denk aan mama's woorden: "Ze schuiven gewoon een wagonnetje op in je trein." Ik glimlach wanneer ik eraan denk. "Plezier en kameraadschap." zegt ze. "En dan heb je zij die in je bubbel mogen, bij je kern. De voorste wagon."
Ze heeft gelijk. Al was het voor mij altijd een huis. Zij die in mijn voortuin mogen vertoeven, kampvuurtjes maken, dansen, plezier maken, en zij die binnen mogen in mijn huis. Tijd om grote kuis te doen in dat huis, en er een paar te laten doorschuiven naar de voortuin.
Ik kijk trots naar mijn computerscherm. Naar mijn nieuw kindje. Het project dat ik twee jaar geleden opstartte en dat nu eindelijk haar vorm begint aan te nemen. Mijn tweede bedrijf. Mijn grote visie, mijn grote doel. Groter dan mijn fotografie. De nieuwe energie die zich door mijn werkveld zal blazen nu ik ook daar ruimte heb gemaakt voor nieuwe dingen.
Efkes keihard doorboeren en alles op alles zetten, me terugtrekken in een gesloten cocon en daarna uitvliegen en leven zoals ik het wil.
Ach, en weer ben ik zo dankbaar voor de zware dingen. Want daar zitten ze, mijn kantelpunten, mijn doorbraken, mijn groeimomenten. Het donker dat ervoor zorgt dat ik mijn lichtjes terug kan leren aansteken. De cocon die van de rups een vlinder maakt.
Wat is het toch machtig, dit alles.
Yeah, I got this.
